Ik was het blindedarmpje van Jan-Dirk

Samen met zijn baas Jan-Dirk Paarlberg hoorde David Beesemer jarenlang tot de top van de Nederlandse vastgoedwereld. Afgelopen maart werden beiden als verdachte opgenomen in de dagvaarding van Willem Holleeder. Zelf houdt hij vol er niets mee te maken te hebben. 'Hierboven zit Holleeder, hier beneden zit Jan-Dirk. en ergens helemaal onderaan bungel ik'.

Quote, 31 october 2006

Door Edward Deiters

Als vechtsporter brak hij zijn vinger en een teen en kneusde hij regelmatig ribben. Toch deden de klappen die David Beesemer (40) de afgelopen tijd kreeg meer pijn. 'In de ring komen ze tenminste van voren', zegt hij afgemeten. Sinds hij werd toegevoegd aan de tenlastelegging van Willem Holleeder, ligt zijn ooit zo succesvolle leven aan diggelen. Directeur van Jan-Dirk Paarlbergs vastgoedbedrijf Merwede Group is Beesemer al lang niet meer. Zakelijk is het afgelopen en zijn reputatie is geknakt. Zijn eeuwige optimisme is hij naar eigen zeggen aan het kwijtraken. 'Dit moet geen jankverhaal worden', zegt hij desondanks. 'Volgens mijn advocaat is er een reeel perspectief dat ze bij Justitie een keer bevestigen dat ik geen verdachte meer ben.'

Hoe is het met Holleeder?

'Haha, geen idee hoe het met hem is. Ik heb nooit het genoegen gehad in zijn kringen te verkeren. Hij heeft me wel eens begroet op straat, ja. Ik weet wie hij is, hij weet wie ik ben. Maar dat beperkte zich tot een opgestoken hand of een vriendelijk knikje. Hij heeft mij nooit dwarsgezeten.'

Dat zei Endstra ook ooit, maar hoe weet hij dan wie jij bent?

'In de hoogtijdagen van de Merwede Group waren er maar weinig mensen in het Amsterdamse die niet wisten wie ik was.'

Nu ben je helemaal bekend: als lid van Holleeders bende.

'Ja, hij is het hoofd van de organisatie waar ik volgens Justitie bij hoor. Ik sta in die fraaie tenlastelegging tegen hem. Afpersen, witwassen, lidmaatschap van een criminele organisatie ... noem maar op. Maar mijn tenlastelegging is een heel ander verhaal. Die is er gewoon niet.'

Wat hebben ze dan wel tegen je?

'Dat heeft Justitie me nooit officieel verteld, maar uit mijn verhoren kan ik afleiden dat ze een drietrapsraket op me afvuren. Ten eerste staat mijn handtekening onder de volmacht voor een Zwitserse rekening, die naar later bleek een coderekening is. Ten tweede is via die rekening volgens Justitie geld van Willem Endstra in onder meer de Merwede Group geinvesteerd. En ten derde haalde Justitie er een aantal contacten en transacties van me bij om een bepaald sfeerbeeld te creeren.'

Wanneer begon dit allemaal?

'Nadat Jan-Dirk was aangehouden, in de zomer van 2004. Na zijn arrestatie voelde ik me een beetje als een vechtsporter die ziet dat zijn trainer knock-out wordt geslagen. Na twee dagen cel werd Jan-Dirk door een aantal Justitiemensen naar zijn kantoor op Bolenstein begeleid voor een huiszoeking. Hij kwam binnen en was volledig rustig. Ik heb de kok een omelet met extra kaas voor hem laten maken. Hij wilde me spreken in de salon en heeft me min of meer uitgelegd wat er aan de hand was; dat Justitie vragen had over de afwikkeling van de zaken met Endstra. 'We moeten onze veren schudden en weer verder gaan', zei hij. Toen een rechercheur binnenliep om te vertellen dat hij weer mee moest, terug naar zijn cel, was er weer dat beheerste: 'Ik ben nog niet uitgesproken', zei hij tegen die man. 'Ik kom er zo aan, doe je even de deur achter je dicht, dankjewel.' Die man deed het ook nog. Jan-Dirk was nog steeds in totale controle. Toen hij weer vrij was, vroeg hij me: 'Wat gaan we doen?' Hij wilde vechten. Ik wilde de luwte in en heb gezegd: 'Ik wil niet meer, laat mij nou maar gaan.' Ik heb mijn zaken met hem geregeld en op 1 januari 2005 ben ik formeel bij hem weggegaan.'

Je zag de bui al hangen?

'Ik had geen enkel vermoeden dat dit zo uit de hand ging lopen.'

Voelde Paarlberg zich verraden?

'Ik geef toe dat mijn timing niet lekker was. Als dit niet gebeurd was, was ik misschien langer gebleven. Maar de gedachte om weg te gaan, speelde al geruime tijd bij mij. Ik had niet nog eens tien jaar voor hem gewerkt. De eerste jaren was Jan-Dirk echt mijn baas en heb ik hem bij tijd en wijle binnensmonds vervloekt. Hij was enorm veeleisend en ik vond hem vervelend op details. Eindeloos doorzeuren over een kapot lampje bij zijn restaurant Het Jagershuis, waar ik directeur was, en de jaarcijfers ervan in vijf minuten beoordelen. Hij belde me om acht uur 's ochtends als eerste en om elf uur 's avonds als allerlaatste. Ik had een belachelijke inzet. Dat schouderklopje van hem was zo belangrijk. Mijn leven stond in het teken van Jan-Dirk, ik wilde het goed doen voor hem. Pas later werd die verhouding veel vriendschappelijker en kwam er een vertrouwensband. Toch zijn we uit elkaar gegroeid, al dacht hij daar anders over. Hij was de man van de beursfondsen en grote bedrijfsovernames. Ik was toch meer een soort banketbakker die bezig was met vastgoed, heel ambachtelijk. Daar komt bij dat hij toch altijd heel nadrukkelijk de baas bleef. Toen ik begin dertig was, kon ik dat nog verkroppen, maar later, toen ik steeds meer naar buiten trad als de grote man van Merwede, ging ik me eraan ergeren.'

Je wilt graag mensen pleasen. Komt dat door je achtergrond?

'Absoluut, ik ben van huis uit opgegroeid met waarden als loyaliteit en doorzettingsvermogen. Ik denk dat het joodse schuldgevoel daar wel een rol in speelt. Mijn vader was oorlogswees en werd op zijn zestiende de diamantslijperij van Asscher ingeduwd. Daarna had hij een stoffenwinkel, maar daarmee liep het niet goed af. Hij heeft nadien niet meer gewerkt. Mijn moeder is in de eerste jaren van hun huwelijk blind geworden. Ik kom uit een heel goed nest, maar absoluut niet uit een welvarende familie.'

Dus jij had het echt gemaakt?

'Ik was negen jaar Paarlbergs kroonprins. Hij was heel trots op me en was altijd over me aan het opscheppen. Formeel was ik medewerker, maar wel met een enorm goede bonusregeling. Materieel was ik partner. Ik verdiende rond de ton en dan kon ik een heel goeie bonus krijgen. Ik had alle perks die je voor de zaak kon krijgen. Hij hield me denk ik bewust strak en kort, zodat ik eager zou blijven.'

Liet hij je zomaar gaan?

'Jan-Dirk zei: 'Je gaat te vroeg.' Natuurlijk eiste hij loyaliteit en werd hij narrig toen ik weg wilde. Ik kon het wel begrijpen. Dat zou iedereen doen. De onderhandelingen over mijn afscheidscontract duurden zes maanden. Ik had een virtueel aandelen- belang in de Merwede Group. Dat waren we ooit mondeling overeengekomen. De afspraak was: een kwartje voor mij, drie kwartjes voor Jan-Dirk. Er stond niets op papier. Een soort gentleman's agreement. Bij het afscheid was natuurlijk de vraag wat dat allemaal waard was. In mijn hoofd varieerde dat tussen de nul en vijftien miljoen euro. Nou, ik kan je vertellen dat het uiteindelijk in geen verhouding stond tot wat ik dacht.'

En toen ben je voor jezelf gaan werken?

'Ik ging net niet helemaal met lege handen weg en ben tegen anderen aangekropen. Dat ik in zaken ging met mijn schoonvader Ronnie Rosenbaum vond hij heel moeilijk.'

Maar door op te stappen was je toch mooi van dat hele verhaal af?

'Nee hoor, in de zomer van 2005 werd ik op mijn vakantieadres gebeld dat ik me voor getuigenverhoor moest melden op het hoofdbureau in Amsterdam. Ze vroegen me naar Jan-Dirks offshore-constructies, zijn breuk met Willem Endstra en of ik had meegedaan aan de onderhandelingen met Endstra. Ik denk dat de werkelijke gespreksduur anderhalf, twee uur was, maar dat moet je maal drie doen omdat die rechercheurs het met twee vingers ter plekke allemaal in hun laptop tikten.'

Wanneer ging het echt mis?

'30 januari 2006. Ik rijd naar de zaak en hoor 's ochtends op de radio dat Willem Holleeder is aangehouden. Poeh, denk ik nog. Even later belt een vriend me op kantoor: 'Er staan allemaal auto's voor je deur op de Apollolaan. Is er soms een inval bij jou?' Toen ik dat hoorde, legde ik meteen het verband met Jan-Dirks aanhouding in 2004. Ik had natuurlijk al die tijd wel een latente angst gehad. Iets van: als ik hier maar buiten blijf.'

Niet dus ...

'Inderdaad. In een soort waas en met trillende handen ben ik naar huis gereden. De hele straat stond vol auto's met donkere ruiten. Er stonden twee mannen voor de deur met Fiod-ECD op hun jas. 'Ik woon hier', zei ik tegen ze. 'Dat weten we', antwoordden ze. 'Gaat u maar naar binnen.' Mijn hele huis was vol mensen. Voor mijn gevoel waren het er dertig, maar het zullen er wel vijftien geweest zijn. Dat voelt als een aanranding van je privacy. Mijn zeven maanden zwangere vrouw zat met mijn dochtertje van anderhalf in een kamer weggepropt. Het was allemaal zo vreselijk armoedig. In de hal stond een aantal van die lui gezellig een beetje naar mijn boekenkast te kijken, in de woonkamer prikte er een met zijn vinger in een schilderij. Is dat bijenwas, vroeg hij me. Rechter-commissaris De Vries maakte me duidelijk dat het een huiszoeking betrof in het kader van het Holleeder-onderzoek. 'U bent niet verdacht en u wordt niet aangehouden', zei ze tegen me.'

En ondertussen stonden ze al je kasten open te trekken?

'Het ging niet zoals in een film. Ik heb nogal een grote boekenkast. (Grinnikt) Daarmee wil ik intellectueel overkomen ... Maar die hebben ze niet aangeraakt. Ik belde mijn advocaat Carel Raymakers (Boekel de Neree, red.) en die was vrij snel ter plekke. Ook hij vroeg of ik ergens van verdacht werd. Nee, zeiden ze ook tegen hem. Hij stelde vast dat het eigenlijk meer een uitlevering van stukken was. Geen echte zoeking. Hij stond zich net als ik wel op te winden over de manier waarop het allemaal ging. Al die auto's voor de deur, die Fiod-jassen. Pure intimidatie. Met acht auto's kwamen ze, en het was anderhalf jaar na dato. Wat een klootzakken, dan weet de hele buurt meteen wat er aan de hand is. Ik had die spullen natuurlijk net zo goed even langs kunnen brengen.'

Wat namen ze mee?

'Ze vroegen me op een gegeven moment of ik ergens een geheime ruimte had. Ik vertelde dat ik alleen een kluisje heb. Wat daar dan in lag, wilden ze toen natuurlijk weten. Wat persoonlijke papieren en de jaarcijfers van de Merwede Group, antwoordde ik. Uiteindelijk namen ze mijn computer en het Merwede-dossier mee, maar ook dingen als mijn bul met cijferlijst en mijn vwo-diploma. In het Merwede-dossier stonden de jaarcijfers, wat rapporten en het hele afscheidsdossier met de discussie over mijn virtuele aandeel van 25 procent. Zelfs al zou ik er wat mee te maken hebben, kom op zeg, dan ga ik toch niet al die tijd thuis dingen bewaren die me zouden kunnen belasten. Denk toch na.'

Hoe gingen die ambtenaren met je om?

'Ze waren extreem beleefd en correct, wat me irriteerde. Het leek wel een soort staande receptie. Toen ze weggingen gaven ze me allemaal een handje. Allemaal! Tot ziens, tot ziens, tot ziens. Zo bizar.'

En dan, damage control?

'Die huiszoeking was het begin van een nachtmerrie, maar ik kon nog steeds zeggen: ik ben geen verdachte. Vanaf dat moment zat ik in de twilight zone, was het een surrealistische ervaring. Ik dacht: zakelijk is het nu voorbij, klaar! Ik heb me uit alle vennootschappen teruggetrokken als directeur. Ik wilde niet dat mijn partners last zouden krijgen van dit verhaal. Dat was een vrijwillige keuze, waar ik geen spijt van heb. Ik werkte met een heel beperkt aantal banken. Die heb ik na die inval allemaal bezocht. Ze gaven me het voordeel van de twijfel.'

Wanneer veranderde dat?

'Een paar maanden geleden. Er was een zitting in de Holleeder-zaak geweest. Op 22 april, de volgende dag, werd mijn advocaat gebeld door een journalist die vragen ging stellen. Ik zou verdachte worden. Mijn advocaat heeft toen Officier van Justitie Fred Teeven gebeld. Die zei: 'Beesemer was toen alleen getuige en nu niet meer.' Die journalist wist ons te vertellen dat de dagvaarding tegen Holleeder was uitgebreid met Paarlberg en Beesemer, die lid zouden zijn van zijn criminele organisatie. Teeven zei tegen mijn advocaat: 'Vraag meneer Beesemer maar naar de Tanner-rekening.' Dat zei me in eerste instantie helemaal niets. Dus ik heb onze secretaresse gebeld en gevraagd wat dat was. Uiteindelijk bleek dat ik inderdaad jaren geleden een volmacht bij ene Tanner heb getekend. Later herinnerde ik me ook weer hoe dat ging. Ik zat op Bolenstein beneden op kantoor. Jan-Dirk belde: 'Daaf, kun je even boven in de salon komen? Ik open een UBS-rekening, kun jij even een volmacht komen tekenen?' Bij hem zat een Zwitserse bankier met een bril, dat was dus kennelijk die meneer Tanner. Ik teken en ga weer weg. Dat was het. Die ene minuut blijkt dus nu mijn ondergang.'

En het ging nog wel zo lekker ...

'Klopt. Er zat natuurlijk een sterke opgaande lijn in mijn carriere. Uni-Invest was een werelddeal. Die was volledig door Jan-Dirk vormgegeven, maar dat straalde natuurlijk ook op mij af. In die periode waren we zo gevierd dat de kerstcadeaus tot buiten waren opgestapeld. Dat was tegen het schandalige aan. Neelie Kroes zat bij ons op kantoor. Iedereen kwam Jan-Dirk om advies vragen. Hij was een kernraket, hij blies iedereen omver.'

Ging je daardoor naast je schoenen lopen?

'Ik heb niet lopen zweven, maar het is je omgeving ... Je moet heel sterk in je schoenen staan. Helemaal met een man als Jan-Dirk om je heen, die heel groot denkt en heel groot leeft. We liepen ooit samen over de kunstbeurs PAN, dan was het echt lachen met hem. Grinnikend liep hij al die kunstdealers langs. 'O, dan nemen we dit ook nog even, en dat, en deze ook.' Of op Schiphol: ik koop een tandenborstel en Jan-Dirk rekent er voor zichzelf meteen vijftien af. De val kwam als zo'n ongelofelijk contrast. Toen viel echt het doek. Het doet me pijn dat ik anderen door al die suggestieve berichtgeving in potentie verdriet heb gedaan. Mijn vrouw, mijn kinderen, mijn ouders. Ongelofelijk! Mijn twaalfjarige dochter uit mijn eerste huwelijk zei: 'He papa, zit je in een bende? Vet!''

Nog wat verdiend sindsdien?

'Op papier wel. Ik ben een Nederlands vastgoedbedrijf begonnen, ik ben kleinschalig bezig. Het eerste project was de Amsterdamse Manege. Dat liep heel voorspoedig, tot het moment dat ik als verdachte in De Telegraaf stond. Op dat moment zeiden de banken: nu krijg je voorlopig geen kredieten meer. Logisch, ik kom natuurlijk geen kredietcommissie meer door, hoe aardig ze me ook vinden. Ze hebben wel gezegd dat wanneer die verdenking eraf is, ze het wel weer willen proberen. Maar ja ...'

Wrang ...

'Ik heb dat werk zelf ook gedaan, dus ik heb geen rancune.'

En nu?

'Ik ben in Nederland op dit moment vleugellam. Ik kan nu geen zaken doen. Ik kom bij banken niet meer door de kredietcommissies heen. Je wordt een soort lepralijder, mensen die me al dertig jaar kennen, kijken me nu vreemd aan. Ik was na mijn vertrek bij Jan-Dirk bezig met geld ophalen om een Duits vastgoedfonds op te zetten. Ik had 27 miljoen euro opgehaald. Zonder deze problemen had ik de 35 miljoen wel gehaald. Een aantal participanten heeft zich teruggetrokken. De laatste inschrijving was op de dag voor de inval. Daarna heb ik geen piek meer opgehaald.'

Ging dat met meer dingen zo?

'Absoluut. Vroeger was mijn antwoordapparaat 's ochtends binnen een uur vol. Je merkt dat je geruisloos het netwerk uitgegooid wordt. Het werd stil. Dat dat zo hard en snel zou gaan, had ik niet gedacht. Het was een kwestie van dagen. Er zijn per jaar negentig events, waarvan zestig vastgoedgerelateerd. Daar word je opeens niet meer voor uitgenodigd. Vroeger kreeg ik wel eens per ongeluk drie uitnodigingen en dan belde een secretaresse nog dat ik absoluut moest komen. Het zou toch geweldig zijn als meneer Beesemer van Merwede zou komen. Mailinglijsten van makelaars komen niet meer. Mensen bellen niet meer. Dat gaat in een ongekend hoog tempo.'

Een beetje zoals Neelie Kroes hem smeerde, toen ze hoorde dat Paarlberg was opgepakt.

'Ja, zelf heb ik dat allemaal wat rustiger proberen te doen. Zij zat zo'n een a twee dagen per week op Bolenstein en was echt goed bevriend met Jan-Dirk. Samen naar modeshows, uit eten, dat soort dingen. Ineens was het over. Natuurlijk hebben we geprobeerd haar in te zetten als deuropener. Het leverde uiteindelijk niet veel op. Ja, soms een introductie. Als wij bijvoorbeeld binnen wilden bij het pensioenfonds voor metaal, zaten we er door haar binnen een dag. Ze kreeg nul komma nul betaald, maar mocht het kantoor en het secretariaat om niet gebruiken. Een briljante zet van Jan-Dirk. Dat Rotterdamse gemeenteraadslid Marco Pastors, bijvoorbeeld, die zat gewoon met het kwijl op zijn wangen toen hij Neelie mocht ontmoeten.'

Het gerucht ging dat zij haar gewicht gebruikte om jullie het Akragon-pand in Rotterdam te bezorgen.

'Onzin. Toen we dat deden kenden we Neelie nog niet eens. Dat was gewoon een gunning. Merwede Group en Rotterdam hebben geen hanky panky gedaan.'

Hoe zat dat dan met Akragon? Het Rotterdamse raadslid Dries Mosch noemde de verwerving ervan door Merwede een 'onfrisse zaak' en stelde er raadsvragen over. Jullie konden het overnemen door alleen de erfpacht van 1,7 miljoen gulden te aanvaarden.

'Het was een werelddeal, en niet eens de laatste die ik gedaan heb. De gemeente had een probleem met dat pand en wij werden benaderd. Op dat hele gunningsproces hebben we geen enkele invloed gehad. Er rustte een zware herontwikkelingsplicht op. We hebben jaren gezocht naar de goede huurder en voor miljoenen verbouwd. Achteraf hoor je dat allemaal niet. Die deal is later op initiatief van de gemeente onderzocht door een extern onderzoeksbureau, de Rebel Advisory Group, en die hebben vastgesteld dat die hele deal tussen Merwede en de gemeente Rotterdam volstrekt legitiem en volgens de regels ging.'

In 2003 verkocht jij Akragon aan de vastgoedhandelaren Tom Moeskops en Harrie van de Moesdijk voor 5,8 miljoen euro. Die verkochten het tien minuten later door aan een van hun eigen offshore-vennootschappen voor 13,5 miljoen euro.

'Ja, dat hoorde ik later ook, dat was achteraf natuurlijk weer extra onhandig. Nog meer verhalen. Maar als verkoper heb je natuurlijk geen enkele grip op dingen die kopers later met jouw panden doen. Ze spraken al heel lang met de huurder van het pand en hadden een verlengd huurcontract afgesloten en zouden onder meer een forse bijdrage aan diens verbouwingskosten leveren. Aan die tien minuten was dus een heel jaar aan onderhandelingen voorafgegaan. De afwikkeling vond plaats op een dag en dan komt dat door zo'n slecht geinformeerd raadslid weer in het verdachtenhoekje te staan. Justitie heeft mij daar trouwens geen enkele vraag over gesteld.'

Die vermoorde Bredase vastgoedbroers Driessen speelden toch ook een rol bij de Akragon-deal?

'Ja, zij brachten de huurder aan die de sportschool in dat pand wilde gaan exploiteren. En ik heb wel meer zaken met ze gedaan. Dat waren nette zaken. De eerste transactie die ik met ze deed, was een oude pastorie in Breda. Die heb ik later goed verkocht. Daarna was er nog een voormalige watertoren in een park in Breda. Dat is allemaal gewoon gebeurd, daar ga ik niet over liegen. Ik heb de afgelopen vijf jaar meer dan tweehonderd transacties gedaan. Daar zitten er misschien tien tussen waarvan je achteraf denkt: is dat handig geweest?'

Er waren geruchten over freefighters die zich voor jou een beetje met Akragon bemoeid zouden hebben.

'Ach, volstrekte bullshit! Onzin! Die geruchten heb ik nooit eerder gehoord. Een freefighter, nah ... Ik heb nog nooit een deal afgedwongen met freefighters of kickboksers naast me. Bel de hele markt maar.'

Die stevige types kwam je alleen tegen in de sportschool?

'Ja, ik ben een welwillende amateur en ik laat me regelmatig in elkaar slaan op de sportschool. Ik train twee, drie keer in de week en ben als kickbokser allang over the hill. Het is een young man's game. Mijn laatste gevecht had ik op mijn 39ste. Toen kreeg ik een verschrikkelijk pak op mijn donder. En dan had ik nog het geluk dat mijn tegenstander volgens mij medelijden met me had.'

Wat vind je daar zo mooi aan?

'Je hebt vechtsport en alle andere sporten. Een tenniswedstrijd kun je verliezen, een voetbalwedstrijd ook. Maar alleen in de vechtsport bestaat de magische kans op een knock-out. Dat is echt de ultieme afstraffing. Ik ben gefascineerd door mensen die zich over al hun angsten heenzetten door in die ring te stappen met het gevaar dat ze knock-out worden geslagen.'

Maar bij zo'n freefight-gala zitten er toch altijd onderwereldtypes aan de rand van de ring?

'Daar vroeg de recherche me ook naar. 'U gaat niet altijd met nette mensen om', zeiden ze. 'U kent freefighters als Dick Vrij en Hans Nijman. Tja, wat moet ik dan zeggen? Ik ga er niet over liegen. Natuurlijk ken ik Vrij en Nijman. Dat is mijn liefde voor freefight. Dick Vrij is een legende in die wereld. Met Hans Nijman train ik. Ik ken ze allemaal in dat wereldje. Ik ben gewoon een vechtsportfanaat. Ik sponsor al jaren twee kampioenen. Over vechtsport hebben ze tijdens mijn verhoren precies een minuut vragen gesteld. Bridgen was achteraf misschien beter geweest ...'

Dat kun je wel zeggen!

'Die vechtsporters zijn echt niet allemaal padvinders, maar de aanval komt altijd recht van voren. Ik zie er de schoonheid en de tactiek van in. Het publiek er omheen neem ik op de koop toe. Er is daar trouwens niemand die naast me zit en zegt: 'Goh kun jij even een heroinetransport voor me regelen?' Voetbal is erger. Ik zat ooit in de skybox bij Ajax tegen Utrecht. Daar hoorde ik uit het Utrechtvak een dreunend: 'Kankerjoden, kankerjoden, kankerjoden.' Ik ben weggegaan. Bij een Muai Thai-gala hoor je zoiets niet. En ja, ik ben nu vermeend verdachte van een criminele organisatie, hahaha, misschien moeten zij daar maar niet meer met mij gezien worden.'

Maar toch, lastige connecties.

'Tja, zo kun je met heel Nederland wel bizarre verbanden leggen. In het kader van dit hele verhaal is alles ineens bizar. Iedereen gaat nu speculeren. Dat krijg je, dat begrijp ik ook wel.'

Net zoiets: de jachthaven in IJmuiden. Holleeder had er appartement nummer 666, Endstra zat er natuurlijk ook, de vermoorde gebroeders en de ook al vermoorde botenhandelaar Rob ter Haak was er huurder.

'Dat Holleeder er een appartement had, is mij onbekend. Dat moet na mijn tijd geweest zijn. Toen ik directeur was van de Seaport, was het er altijd gezellig. Speedbotenverkoper Ter Haak was een van onze huurders daar. Ik herinner me nog heel goed dat mevrouw Ter Haak altijd boterhammen voor ons maakte. Heel aardige mensen. Dat Rob en Eric Driessen er een appartement hadden, klopt ook. En dan nog Endstra ... Tja, als je dat nu in het perspectief plaatst, zeg je inderdaad oei, oei, oei.'

Oke, de volgende: op Ibiza ging het mis met jouw overname van een ontwikkelingsproject van een appartementencomplex met een discotheek eronder. Daar had de vermoorde onderwereldadvocaat Evert Hingst toch ook wat mee te maken?

'Ja, die trad op namens een plaatselijk makelaarskantoor en eiste een schadevergoeding van 150 duizend euro. Omdat wij die deal volgens de verkoper te laat hadden afgeblazen, hebben we toen betaald.'

Justitie is ervan overtuigd dat Paarlberg vennootschappen in het buitenland ter beschikking stelde om afpersingsgelden weg te sluizen. Het dosssier rept van 'valse titels en neptransacties'. Paarlberg zou een papieren spoor in elkaar geknutseld hebben, zodat het leek alsof Endstra-geld van keurige legale transacties afkomstig was. Zo bleek dat Paarlberg op de Wallen via Endstra de financiering van twee gokhallen overnam. Hier was Marcel Kaatee, de vermeende boekhouder van Holleeder de baas. Vond je dat geen vreemde deal?

'Merwede had niets met die transactie te maken, dus daar heb ik niets van gezien.'

Die rechercheurs stelden vast dat er vijf miljoen uit het buitenland binnenkwam bij Merwede. Hoe dat zat, wilden ze weten.

'Ik vond dat helemaal niet raar. Volgens mij is er in de loop der jaren wel zeventig miljoen binnengekomen. Jan-Dirks geld kwam altijd uit het buitenland. Ik vroeg hem nooit waar het geld vandaan kwam, dat doe jij toch ook niet bij je baas? De fiscus en alle banken en accountants wisten dat. Het was bij ons wat je noemt een bestendige gedragslijn.'

Net als die Tanner-rekening?

'Ik kan je zeggen dat ik nooit iets met die rekening gedaan heb. Ik heb nooit inzicht gehad in wat er op die rekening gebeurde. De recherche vroeg het me ook. Die offshores van Jan-Dirk kende ik natuurlijk wel van naam, maar ik wist er verder niets van. Daarbij had ik geen enkele functie of betrokkenheid. Ik kan honderd keer herhalen dat het zo gegaan is.'

En die courtagenota uit december 2000 aan Holleeder, of liever gezegd, aan de vennootschap Nieuwgraaf Holding van zijn vriendin Maike Dijkhuis?

'Dat zat zo: wij kochten PC Hooftstraat 49-51 van Willem Endstra voor achttien keer de huur. Jan-Dirk zag wel potentie in die huur met Hugo Boss. We betaalden er 5,7 miljoen gulden voor. Bovendien moest Merwede Winkels een courtagenota van 264.375 gulden voldoen. Ik wist toen helemaal niet wie achter dat Nieuwgraaf zat. Die nota kwam gewoon van Endstra. Die gunde kennelijk die courtage aan Holleeder.'

Dat was een stevige courtage. Vond je dat niet raar?

'Eh ja ... dat was achteraf gezien wel een pittig bedrag. Dat was een transactie die Jan-Dirk begeleidde en die factuur heb ik ongetwijfeld ook onder ogen gehad en gefiatteerd. We kregen jaarlijks honderden facturen, tientallen rekeningen per dag, dus dat is gewoon betaald.'

Het lijkt allemaal te passen in die redenering van Justitie over dat papieren spoor.

'Dat is een wirwar van emoties. Ik betrap me er nog steeds op dat ik warme gevoelens voor Jan-Dirk heb. Ik heb los van al deze ellende ook heel veel aan hem te danken. Hij krijgt van mij het voordeel van de twijfel. Ik geloof zijn verklaring dat het met dat Endstra-geld ging om oude schulden, waaronder de afwikkeling van de jachthaven.'

Vond je het niet gek, al die namen in jullie omgeving waar iets aan kleeft: Willem Endstra, Marcel Katee, de vermeende boekhouder van Holleeder, de dubieuze gebroeders Driessen en ook Holleeders vriendin Maike Dijkhuis.

'Wij hadden honderden namen in ons netwerk. Als je deze eruit haalt en je zet ze op een rij, komt het heel suggestief over. Het is net als de vragen van Justitie over mijn vechtsportconnecties. Ze creeren een bepaald sfeerbeeld.'

Ben jij afgeperst?

'Absoluut niet.'

Is Jan-Dirk afgeperst?

'Als dat zo zou zijn heeft hij dat verdomd goed voor me verborgen weten te houden. Maar ik kan me daar niets bij voorstellen. Hij is niet gauw onder de indruk van personen of dingen.'

Toch is er meer aan de hand. Uit de volop in de pers ronddwarrelende verklaringen van Paarlberg bij de recherche blijkt dat hij bij Endstra thuis Holleeder wel degelijk ontmoet heeft. Daar verklaarde hij ook dat hij wel eens een door Endstra gestuurde zware jongen aan zijn Londense deur heeft gehad.

'Daar heeft hij het met mij nooit over gehad.'

Maar jullie hadden toch een vertrouwensband?

'Dit heeft hij nooit met mij besproken ...'

Moeilijk te geloven ... merkte je niets aan hem?

'Die film heb ik later teruggedraaid. Ik heb geen enkele verandering bij Jan-Dirk waargenomen. Hij deed gewoon zaken, ging gewoon met vakantie, had voorzover ik kon zien geen stress. Ik heb geen enkele red flag gezien. Misschien had ik beter moeten opletten. Maar ik kan me er echt niets bij voorstellen. Hij is wel een man die heel moeilijk te bereiken valt. Misschien heeft hij tegenover mij een masker opgehouden.'

Jij was gewoon werknemer en wist van niets?

'Nee, ik wil me niet verschuilen achter het feit dat ik slechts medewerker was en ik wil niet zeggen: dat was allemaal Jan-Dirk, Jan-Dirk, Jan-Dirk. Daar heb ik geen zin in. Misschien waren we wel te opportunistisch, hadden we kritischer moeten zijn. Ik verwijt mezelf dat ik misschien in mijn enthousiasme wat naief ben geweest. Ik heb zaken gedaan met Rob en Eric Driessen. Erg snelle jongens, misschien wel te snel. Dat is gebeurd, onhandig, het valt niet te ontkennen, maar het is niet strafbaar. Maar er waren gewoon dingen die hij niet met mij besprak. Die gokhallentransactie bijvoorbeeld, daarvan hoorde ik voor het eerst toen ik De Telegraaf las.'

Wat als ze nou toch een zaak tegen je beginnen?

'Ik kan me niet voorstellen wat ze mij kunnen verwijten, ik heb niets strafbaars gedaan. Ik ben collateral damage. (Heft zijn handen ten hemel en beweegt ze langzaam richting vloer.) Hierboven zit Holleeder, hier beneden zit Jan-Dirk. En ergens helemaal onderaan bungel ik. Ik was het blindedarmpje van Jan-Dirk.'

Als je zo van je eigen onschuld overtuigd bent, waarom pak je ze dan niet aan?

'Wie dan? Het zijn radertjes, het is een machine. Een onzichtbare reus waar je tegen vecht. Bovendien vind ik het naief om al mijn woede op mensen te richten. Ik ben heel kwaad over de manier waarop Justitie dit aanpakt. Heel kostbaar, allemaal negativisme. Het enige wat mij kan helpen, is dat ze me off the hook laten. De schade is onherstelbaar. Daar moet ik maar mee leren leven. Mijn moeder is blind en moet al haar hele leven met een handicap leven. Ik heb nu ook een handicap: een ernstig beschadigde reputatie. Het zij zo.'

Wordt het toch nog een jankverhaal.

'Nee hoor, ik ben niet op zoek naar medelijden. Als dit verhaal over is, kom ik weer volledig terug. With a vengeance! Daar ben ik van overtuigd. Ik heb een sterke drang me te bewijzen. Al moet ik met groente op de markt gaan staan, ik knok me wel weer terug.'

Wanneer weet je meer?

'Ik moet door deze shit-storm heen en ik zie wel waar het me brengt. Ik hou voor mezelf de datum 31 december 2006 aan. Dan weet ik meer.'

Of dan weten wij of je je al die tijd van de domme hebt gehouden.

'Wie had dit allemaal van tevoren kunnen bedenken? Ik niet, toen ik in 1996 zo groen als gras bij Jan-Dirk mocht beginnen. O, wat was ik trots dat ik voor die man mocht werken. Dit is dus de climax van mijn carriere. Ik heb in krap vier jaar anderhalve rechtenstudie gedaan. Altijd keihard gewerkt. Veel geld verdiend, talloze deals gemaakt en ja, daarbij heb ik altijd al bendelid van Willem Holleeder willen worden ... Nee, ik heb me niet van de domme gehouden.'